بعد از گم شدن.
این یک داستان است.جایی تمام می شود.این یک داستان است.من ترسیدم.گم شدم.سلام اقا.می شود زنگ بزنم.من گم شدم.شماره ی بابا یا مامانمو بلد نیستم.شماره ی خونه ی مادربزرگمو بلدم.زنگ می زنم.که به مامان زنگ بزنن.یا بابا.اقا.اینجا نیستم.من گم شدم.اقا.برو سمت مسجد.من می ایم.می ایم.سلام.نوشابه نمی خوای؟سلام اقا.من گم شدم.همیشه گم می شوم.کمکم نکنید.من دنبال تاب می گردم.یاد گرفته ام خودم را تاب دهم.اقا..اقا..اقا؟سلام من گم شدم.اینجا هوا خنک است.خانم صدای منو می شنوی؟سرم مثل رادیو شده یا رادیو مثل سر.امروز برای خاطره می میرم،برای خاطره های جبر.جبر های تازه و خشک شده.بوی قصابی و مهر های بهداشت روی مادری که شیر می داد.سلام اقا من گم شدم.سلام من گم شدم.به مامان بگو.به بابا.دنبال تاب بودم.یاد گرفته بودم..ساده بود.پاهایت را می بری عقب،بعد هم جلو.همیشه این رمز را باید به یاد داشته باشی.اول عقب بعد جلو.اما حالا که ترسیدی چطور؟حالا که گم شدی؟پیدا می شوم.دستم را می گیرند.این ادم بزرگ ها کنار یکدیگر چه زندگی دارند.فراموش می شوم.چقدر انسان!چقدر انسان!هوا کدر بود.یک خاکستری و ابی.دستانم کوچک شده بودند.جایی می رفتم و می ماندم.همه از من بزرگ تر بودند.من می ترسیدم.تاب ها را گرفته بودند.بچه ها دنبال بقا بخار می شوند.سرسره ها کوچک هستند و تاب ها زنگ زده اند.توپ های پلاستیکی برای والیبال.دخترانی که همیشه تنیس بازی می کردند.بدمینتون؟هوا کدر بود و ابی.نشستم.کنار مادرم بودم.چادر نداشتیم.زیر درختی بودیم.پنهان.اشکار.غصه هایم تازه نیستند.کهنه شده اند.دمپایی پاره می شود.گریه نمی کنم.غمی می ماند.پسر قوی نیست.وجود ندارد.پنهان می شود.فرار می کنم.می دوم.کار من همین است.این یک داستان است.باید جایی تمام شود.باید شروعی را به یاد بیاوری.می توانی؟این یک داستان است و جایی رها می شود.کنار باغچه نشسته ام.بیل قرمز و کوچکم.دستم را خاک می کنم.کرم ها را می بینم.دستم را بیرون می کشم.زیر زیتون و یا هر درختی که فکرش را می شود کرد،محو می شوم.خاکی و کثیف.بعد از گم شدن یا قبل از ان،منزه‌م.این میراث چوبی را چگونه بیان کنم.تمام وجودم پر از موریانه است.
