عکس به عنوان هدیه.

این جیب

اخرین مرهم

کلاغی هست

دو تا ادم کوچک میان طوفان

حالا که نگاه می کنم اسمان تکراری نیست.

اسمم را روی یک برگه ی کاهی نوشتم.چهار خط‌خوردگی داشتم.

یک بازه مشخص کن. یک عدد. یک نموداری. محوری. فقط مشخص کن. تا چند من؟ چند تا من؟ زر برای نزدن بود.

 

برایم وصله بزنید،لطفا.

بالشتی که دارم زرشکی‌ست.

پیراهنم پاره شد.

دیگر شاید فکر هایم را نگه ندارم.الکی‌ست. اینطور نیست. نمی دانم.

زمان خوابیده،بیدارم بمان.

در همین اطراف تمام می شوم.

بعد از گم شدن.

این یک داستان است

قبل از اسمان

تو گفتی.اینجا را می شود ساخت.من نمی خواهم.انتخاب من خرابه است.خرابه.خرابه.من می خواهم که بمیرم.به این مردن.به این خرابه.تو گفتی.تو گفتی.می خواهم خراب شوم.جایی دیگر مرا پنهان کن.اشکار تر از همیشه.جایی میان دست های خشک شده.میان این درخت.میان این تن.چقدر انسان!چقدر انسان!

خوابیدن های قبل از ساعت

حالا دنیا تمام شد.خراب شد.منفجر شد یا هرچیزی.تو هنوز به یک اهنگ گوش می دهی.جایی ان را  می خوانی.دور تر از همیشه.بوسه های زمینی کنار ایات.یک تاریکی در عمق خرابه ها.در من.بگو.بگو چرا.چرا چی؟برای همیشه می روی.کنار.از کنار رد می شوی.بدون گفتن حداحافظی.این یک داستان است.جایی تمام می شود.همیشه همین است.لطفا مرا شکار کن.سمت من بیا.می دانم که می خواهی.اینجا بیشه است،حس هایی مانده از کودکی.با صدای خوابی ارام.چیزی در دست.نزدیک به مشت های گره خورده به هم.بازی روی زمین.بوسه های زمینی.اینجا من هستم.بگو خداحفظ.دیر شده.می روم.یک ملودی اشنا همیشه می ماند.اگر اشنا نباشد چطور؟