پیراهنم پاره شد.

دیگر شاید فکر هایم را نگه ندارم.الکی‌ست. اینطور نیست. نمی دانم.

.

گس تر از همیشه. 

در تمام عنوان ها من را برایت نگه داشتم.

یک چای برایم کنار بزن تا تمام شدنم را مهمانت کنم.

نه.گوش بده که من می خواهم به تو انعکاس باشم.

تمام کلماتم را تمام کردم.

نگاهم کن!همیشه به گیر افتادنم؟

پل این سمت را به ان سمت وصل می کرد

اینجا حرف رفتن و از دست دادن تکان می خورد تا جان بگیرد

حالا حرکت هایش بیشتر می شود. سرعتش بیشتر. جاده پر از درخت است. پر از تپه های پشت پرده. رد می شوم.صدای تمام این رفتن را به گوش می کشم. یک دست دادن.

سلام.

پس فکر نمی کنم

تپه ها تمام شد؟

زندگی هیچوقت هم درباره ی جریان نبود.

حالا اینه را می شکنم به این منیت.

امروز دیگر تمام شد

ماه پشت در های بسته می میرد؟

حتی یادم نیست تپه ها چه شکلی بودند.