به وسعت یک دست

نزدیک به پنجره.خیره به برگ.صدایی هم اگر می بود که بله.سلام.خداحافظ.تا به حال به همین موارد دقت کرده ای.صدای کیبورد را نمی گویم.کلا یک لم دادن.حرفی واقعا ندارم برای تو.فقط باید بروم.باید بروم.دیروز دانشگاه هنر بودم.وای لعنت!لعنت!لعنت!

غلیظ ترین چای

بالا تر باید بروم.پارک را هم باید رد کرد.خب از خودت چخبر عزیزم؟

کاپوچینو با کلوچه

یک عمق،دو عمق.رنجک.دانستی وسیع.می دانی می دانی می دانی.می دانم،رفته ی روزگار سهم بودن من.و بنفش تمام امیال با طعم خدا باز در دست تو.عمل کردن دماغ در جیب توسرشتان و اخرین شلوار پارچه در کشوی من.اصلا بدون سلام؟

پاسخ؟

خسته بودم.خسته ی سست.

انعکاس هستیِ تمام.

نمی توانی قدم زدن را فراموش کنی.

چون تجربه نشده شاید خوب به نظر رسد.دور است ولی خب نزدیک می شود و در نهایت می بینی که انقدر هم که فکر کرده بودی طعم خاصی ندارد.از شانی می نویسم.شانی نوشیدنی غربی است.امریکا(پپسی) ان را در امارات پایه گذاری کرد و حق فروش در امریکا را هم ندارد.چی بنویسم که نوشته ها رفتند و دیگر برنمیگردند.انتظار خندیدن با صدای بلند را نداشته باش که انقدر به زنان متولد شده ام،نفس می کشم مثل فکر.

وَمِنَ النَّاسِ مَن یَتَّخِذُ مِن دُونِ اللَّهِ أَندَادًا

به هر حال گفتم که نوشته ای برای خودم حداقل کنار گذاشته باشم.برای تو،برای من برای ما.خلاصه که یک غم خفیف به بزرگی نخل همسایه،روی چشم های من،چشم ها!روی چشم های من و ما و تو،خوب خوب می تابد.یک غم خفیف به رنگ چشم های معمولی ما،روی دست من کشیده شده مثل همان ناخنی که روی پوست زخم می اندازد.یک غم خفیف که نه دو سه تا بیشتر از ان روی پاهای من جوانه زده اند،مثل بوسه هایی به انگشت،بوسه های فقید فراموشی.

از ابتدا

داغون هستم،باور کن،نمی دانم چطور این را خواهی فهمید ولی بگذار این قصه ها را برای یک خرابه ای دیگر بپرورانم.

جنس دوم

جنس دوم از سیمون دوبوار