یک روز پیام می دهی که گس هستی،به خلاصه شدنی تمام نمی شویم.

گفتم نهایت بتوانم یک اهنگ بخوانم.می روم.بعدش می روم.نگاه کردم و خیره تر شدم.گفتم به چی فکر می کنی.خندید.من هم خندیدم.خنده ی من شکسته بود.راستی چند بار مرا نگه می داری؟می خواهی اماده شوم.فرقی هم نمی کرد.مثل ان روز می شدم که قدم زدیم.نگاهم کرد و گفت:یک روزی منم.....خلاصه از این حرف ها.من یادم نیست.رفته بودم روی پل.می خواستم لالایی بخوانم و تقدیمش هم کردم به قورباغه ها،وزغ ها.زندگی را داری؟جدی می گویم ها؟نه تو.زندگی را نگه دار.یعنی چی.بیخیال چرت و پرت است.حالا زیاد هم نگذشته.فقط رو به تجزیه حرف می زنم.من به خودم می میرم. بعد تر ها شاید مثل رد شدن از خوابی به خوابی دیگر سمت من بیایی و فکر کنی که اره.اره.اره تو هم مرا می خواستی داشته باشی؟اشتباه نکن شازده من به درد نمی خورم.بهتر است حداقل اهنگی برایت بخوانم تا خوابت برود.لالایی بخوان.لطفا بمیر.باشد ساده تر از این ها چه داری؟من گفتم روی پل بیا شاید مرا ببینی.ولی کسی نیامد.من رفتم.در هر صورت می روم.هوا محو تر از دیروز است و واضح.چند بار دیگر برای مردن کنار می کشی؟چند بار؟بگو حداقل داد بزن!در چند بار دیگر می خواهی بمیری؟این مردن را چند می دهی؟این یعنی می توانی نزدیک من شوی.جدی صحبت نمی کنم.یعنی جدی!صحبت نمی کنم.خیلی وقت است.رفتم.شاید اگر بیایی مرا می توانی پیدا کنی. رفته ام!رفته ی روزگار!گفتم که اگر می شود بیا بشینیم.نشستیم.خیلی هم گذشت.زمان که نداشتیم ولی ساعت را پرت داده بودم برود.راستی اگر مرا دیدی یاداوری کن تا نشانت دهم.تا بتابم و ببینی.ولی رفتم.گفتم دیگر و چه گفتنی دیگر!نگاهت کردم به اینه!جدی خیلی گذشت.صحبتی ندارم.ساکت ماندن لالت کرده؟چرا زر نمی زنی دیگر!لطفا صحبت کن من خواهان شنیدن هستم.اما یادم رفته بود که بگویم.ساکت شدم که محو شوم.مثل یک خنده که برخوردش با عصابنیت همه چیز را می شکند.بعد می گویی بس.نمی توانی وسط بمانی.به یاد می اوری و می روی.تو هم می روی محو می شوی.همین است.همین کار را کن.ما که خلاصه نمی شویم،می شویم؟تاریک تر از همیشه زدم بیرون.صدای جاده را روی خودت بکش و فراموش کن شازده ی گس روی پل لالایی می خواند.