چشم می سوزد

بازنده تمام عیار ها!خود خود من را می گویم که نفس کشیدنم را ارام می شمارم.سلام! این یک پیام قبل از مرگ نیست.برای این داستان کمی وقت بگذار تا شاید انقدر خواندن تا شد که دیگر سر بلند نکردی از بی عرضه بودن خودت.خب اینجا هستم،پس می نویسم.اماده ی اماده برای درگیری شدید با خود خود تو،اره اشغال کمتر،خود خودت.با خود تو هستم،من؟اصلا نمی فهمم قضیه چی هست و لحظه به لحظه گیج تر می شوم.چرا باید خودت را انقدر درگیر کنی که بی عرضه بودنت را اصل بی برگشت بخوانی.بدون علامت سوال

هوس تا شیارهای قلب

ارتباط مسئله ای نیست که بتوان به راحتی از ان سخن گفت،کدام اسانی در سخن؟.شاید برایت جالب باشد،ولی به نظرت این هستی تمامی دارد؟خب این تمامی نداشتن به قول خودت یعنی چی؟چرا یا چگونه؟واژه های نادرست؟.تمام تلاش برای تفاوت و خاص پنداشتن.تمام غریزه ی زمینی.در های بسته از بیرون و چشم های دنباله دار در نهایت ستاره های خیس.

مولود

اگر می شد نوشت قطعا درختان بنفش بودند و اسمان پر از کلاغ