چند خط از رفتن به از رفتن به سیاره ای دیگر.

صبح مثل جسد می کشیدم خودم را.این بلاغی بازی ها را فراموش کن بچه.صبح به تنم می انداختمت.کمی فکر از تو.کمی همه ی تو را.صبح ادم می زند بالا می زند بالا.من روی خودم می مانم.شازده ی ابری گس همین است دیگر،نه؟خب حالا که چی؟من...ببین.گوش کن و این زر ها.خب همین که هست.من رو به زوال تر تا به این لحظه که هنوز چشم هایم را درست باز نکرده ام امده ام به تو بگویم.که اره.کسی اندازه ی من نخواسته با تو بخوابد.ولی خب این ابر ها ول کن نیستند.تازه جالب اینجاست تا این حرف را زدم افتاب درامد.ببین همیشه اینطور می ماند.شک نکن.هرکس امده گفته غیر از این که شنیدی را زر زده.اگر جرعتش را داری خب بسم الله بچه خوشکل!خودت را بکش.ولی قضیه ساده تر از این حرف هاست.یعنی نمی ارزد.نمی ارزد خلاص کنی خودت را.اصلا شازده.اصلا.اگر دیدی کسی اینکار را کرده بدان که قضیه پیچیده تر از این حرف هاست و خیلی چیز ها روی دوش ما افتاده از قبل.من و تو که کاره ای نیستیم،هستیم؟به درک مهم نیست.مهم نیست.تنیده تن های نرسیده به هم را به سیمرغ می سپارم.تو خسته نشوی ها!خسته شدن سهم ضعیف های رانده شده ی طبیعت باید باشد.مثل کی؟اره افرین.شازده ای گس.می شنوم!می شنوم!بگو با تمام وجود.موهایش را.صورتش.چرت و پرت.چَرت و پَرت.حسش کنی.بخش از وجودت برای او.بخشی از وجود.این هستی تمام که این" پذیر نیست.بگو تکیه کنی به او.بگو با تمام وجود.بگو لمس کنی.بگو دوست داری.زر بزن.من؟من بی عرضه تر از برگه های باطله هستم امیگو.

چرا باید خودت را از خودت بهتر و تو را از تو بهتر و تو ها را از تو ها تر بهتر از بودن به بودن به بودن به بودن به تو و تو خوابیدنی مدام و این روز های کدر و تن من که گس که بگویی شازده گس بودم.شازده ی گس.حالم خوبه خنگول!وقتی که ادم خودش را می بیند در تنت می گوید چه روزی پسر!این داستان ها هوای دیگر می خواهد نه!مهم نیست.الان من نشستم که زر بزنم.تا دلت نخواهد وقت نیست.شک داشته باش.شک داشته باش امیگو.می گذرد حالا حالا ها.یکی از این الفا مالفا ها گیرت بیاید به حق حضرتی که ندیدم.تنم دیگر خمش گرفته.خم شده به خودش.دارم می سوزم.ارام.مثل بنزین روی تن.اصلا نمی دانی کی امدم کی رفتم.فرقی بود ها.حتما بوده.ولی این تن دیگر نمی تواند خودش را بالا بکشد.ایستاده به مردن خو گرفته و این داستان های نوشته شده در بند.حالا باید بگویم:سلام.

 

.