روز ها را تنیده تر از قبل روی خودم می کشم.

خیلی فکر نکردم.گفتم راه بروم.پا نکشم روی زمین.گوش کن.سلام.صدای باد است.سلام.دوستت دارم.دوست دارم تو را و می دانم که دوستم داری.می دانم که دوستم داری و می دانی که سلام.سلام.حالا که از شب به شبی دیگر حرف می نویسم و هوای خودم را با یکی دو اهنگ نگه داشته ام،صورتم کند شده.ارام و خسته.حال خودت برای کی مهم است؟بیا مرا بغل کن که بشکنم به دوباره.بیا مرا ببین و بگیر.مرا داشته باش.یک طوری دیگر.یک همیشه به شدن و باور نمی کنم انقدر بد باشم.یا چشم بسته.باور نکردم که می توانم رفته ترین رفته ها باشم.باور نکن که بد این ماجرا به من شده.من می خواهم بگویم سلام.تجزیه برایت می فرستم تا ببینی خوب.باشد.باشد. بغلت کنم منسجم میشی؟ بگم سلام منفجر و دور میشی؟

امیدوارم در شرایط خوبی به سر ببری وقتی این پیام رو میخونی.ببخشید برای خودم، تمام ذراتت،ستاره ت خاموش میشه" های مختلف زیادی هست که فکر کنم لازم به تکرار شون نیست.من میشه گفت خوبم و همچنان در حال فکر کردن و لذت بردنش ازش، تو چطوری و در چه احوالاتی؟ تابیدن رو مشتاقانه پی میگرفتی، هنوز هم پی میگیری؟ پوست و سنگ ها شاید حرفی با هم داشتند. عادت شده بود. دستم زیر سرم بود و سنگ ها جسمم را نگه میداشتند. خاک رد بوسه بود. ستاره ها را می‌دیدم. یکی کمی آبی تر.. کاش کمی باهوش تر می بودم. بهرحال دانستن نام صورت های فلکی باهوش بودن است مگر نه؟ بیا مثل ستاره ها حرف بزنیم. تو کمی خاموش بشو و من خاموش تر.

سلام..سلام.. شعر است انگار! او میگفت این روز ها دیگر چه کسی شجریان گوش می‌دهد.من و تو.من فکر میکنم. فکر. تکه آجری بودم من؟ سایه ای؟ توهمی؟ نه.یک انعکاس.پاسخت یک اغوش تمام بود.جمله ی زیبایی ست، هیچ چیز مهم تر از دوست داشتن و دوست داشته شدن نیست، هنوز هم فکر میکنم این احساسات هستن که به زندگی رنگ و لعاب و معنا میدن. بدون احساس زندگی و نگاه منطقی (منطقی انگاشته) نهایتا بشه زندگی تحمل پذیرش کرد اون هم بدون زیبایی و  رنگ، البته همه از نظر شخصی من. 

 

بهترین ها برای تو 

 

.