تکرار خالی جادو

بیخیال شو.کسی که لای ملحفه در خواب و بیداری مثل سنگی غلت میخورد.دوست داشتن مثل موهای شلخته. خیلی شلخته.من زمان‌باز هستم.زمزمه هایت به گربه‌ی سیاهی میماند که روی دیوار نشسته و با نگاهی خیره به جان ادم نفوذ میکند. نیازم میشوی. دو کلمه ساده. تن و تن. تضاد برود که برنگردد.حالا فقط ما مانده ایم. میگفت باید جوری لمس کنی که انگار هیچ چیز جلوی دستت را از مدام پایین رفتن نمیگرد. رگ و پی کلید و صدا را میشکافد و به عمقی از احساس فرو میرود. این مشابه کاری‌ست که با من کردی. سرمای نوک انگشتان، صدای آمدن فصلی دیگر است. چمن از افتاب‌. زمانی نقش بسته بر پشت بام.شاید جواب بود. یکی از همین جواب ها که دیگر راحت می شوی و تمام. باید خیلی چیز ها را در ذهن می گذاشتی، مثل این پاکت های بسته. اینطور وضعیت حداقل تر بود. حالا شاید فرق کنی و شاید یک شاید دیگر. چیزی که هست، شاید اگر همه چیز در ذهن باقی می ماند بهتر بود.زمان نداری. زمان تو ماندن است. به صحافی بردمت.صحافی دوست دارم.رنگ هایت را مثل ریشه ی درختی پیر تر از چای یخ کرده، کنار هم گذاشتند.دیدم شازده!در دستان من گذاشتند. تو را.چه در اغوش؟محو می شوم مثل طرواتی که بر سینه ام میگذاری. گمان میکنم زمان داری.زمان تو،ماندن. اهنگ تمام شد.خسته نیستم.چشم ببند.بهتر است بروم و محو شدنم را روی روز ها بکشم.بهتر است این فاصله ای که وجود ندارد همیشه باشد و از خودم بترسم.بترسم.نه و می ترسم.بهتر است تمام بشوم و بخوابم.بهتر است.همین بهتر است که نباشم و بیزاری از من بیشتر شود.بهتر است.بهتر است.بیخیال شو.دود شو.برو.گورت را کم کن و بخواب.