پیراهن برعکس و چشم های بسته.

حالا پایین می روم.باید بروم جلو تر.حالا بالا رفتم.امدم.نگاه کردم وخیره شدم.چشم هایم را بستم.تمام بودم.چرا تپه ها در خواب محو می شوند؟حالا کنار افتاب می‌نشینم و در شکایت کردن همراهش هستم.نه.نیستم.می دانم که نه.تو انقدر غرق صحبت با چیزی بودی که اصلا فکر نمیکنی و نمیدانی و جواب سلام را هم نمی‌دهی.همین خوب است.خودم را گم می کنم که پیدایم کنی.ولی این قانون پایداری نیست.این نشد.پس باید بگویم نه.تو نمی توانی بتابی.مگر اینکه مرا صدا کنی.صدایم برو.صدایم.