0498

شاید نفس‌م را پرت دادم برود.اخرش که نیست.ادم فقط می خواهد گاله را باز کند و از همه چیز فرار کند.همه فرار.همه ی فرار.دقیقا همین است.هیچ چیز را نمی گیرم.باید خیلی نفش‌م را پرت دهم تا بالا بیاورم همه خودم را که تمام شود.تمام‌ش کنم این من را.

اما حالا که نفس‌م را پرت دادم و رفت.حالا که دیگر نفس نمی کشم و چشم های‌م باز مانده،باز هم حرف می زنم.باز هم ادم زر می زند و فرار می کند.از خودش از دیوار و در و دم و دستگاه زمین و زمان.من اصلا نمی گیرم.حوصله هم ندارم.گوشی را پرت می دهم.کلمه ها را انقدر سریع انتخاب می کنم که همیشه ندامت بالا بیاورند.نمی گیرم.حوصله هم ندارم که نفس‌م را ببندم.نفس می کشم.می خوابم.تشویش ادم را تکه تکه مسخ می کند.