چهل کیلومتر زر می زنم.

بین راه بود که به خودم بستم.داد می زنم.می خندیدم.سلام!گوش کن شازده.هی.اصلا تو زر بزنی و من گوش ندهم که نمی شود.سرعتی هم نداشتم.ولی ممتد بودم.شب نزدیکی بود.شب تن گرم و بادی از سمت زمین ها.دیگر برای من عادی شده.این گیجی جاده ای.یک زمان خم شده.امتداد و امتداد و افقی روی خط.داد زدم.گوش کن.من رفتم. من دارم می روم.بیاد بروم.دارم می روم.به یک سیاره ی دیگر.به همین راحتی.به همین غم.به همین گیر افتادن در گذشته.بخند که باید ادامه پیدا کند.بخند.با اینکه حالا می دانم تا یک ساعت دیگر می رسم ولی کجا بودم؟

کمی دور تر از همیشه.شروع کردم.بس کن بس کن.زر نزن.می خواهم قدم بزنم.تن ندیده را می بینم.لمس نکردن نمی ماند و لمس می شود و تو خواهی تابید.تو خواهی تابید.تو به یک اغوش.من باور کرده ام.می خواهم بدانم.می خواهم بپذیرم.می خواهم امید داشته باشم به این همه زری که می زنم.البته من که چیزی نگفتم.انقدر راه رفتم که افتادم.جاده داشت می رفت.سرعتی هم در کار نبود.شیشه را اوردم پایین.بردم بالا.سرما می خوردم.تو چه خبر؟بیا بغلم کن تا بشکنم.

فکر کنم رسیدم.اگر حرفی داری بیا.بیا زر بزن.همین است باور کن.زر بزن شازده.زر بزن دختر خوب.زر بزن گل پسر.زر بزن و زر بزن.همین است دیگر.چشم بستی و باز نکرده همه چیز تمام شده.می خواهی کسی را بسازم؟نه.اصلا.کسی را انتخاب می کنم می گویم:هی دوستت دارم!.سر روی شکم بود،دست روی دست.تن به تن.ارام.پیوسته.غار و غور شکم.زندگی زیباست اگر مال این حرف ها باشی.اگر اگر را پرت بدهی خانه ی خودشان و زندگی کنی و یک دوربین کامپکت قدیمی ارزان بگیری و اسم بگذاری برایش و یکی دو انسان زیبا و اغوشی گرم و حس گرم تر از هستی برای خودت کنار بزنی و این حرف ها.رسیدم.دوباره هم می روم.کیلومتر کیلومتر پیدا می شوم و زر می زنم.تو هم زر بزنی ها.تا دلت می خواهد.

حالا که زمان خم شده و خسته تر از همیشه شدم. چشم هایم را می اندازم دور.شکمم را پاره می کنم.سینه هایم را در می اورم تا راحت شوم.بیا بگو.می ایم می گویم.بیا بمیر.می ایم و می میرم.من می روم در هر صورت.به سیاره ای دیگر.من اغوشی می شوم.می شکنم.دوست می دارم.تو هم بگو.تو هم دوست بدار.تو هم اغوش شو و قدم بزن.منیتی تمام وجود دارد که نامش من است.شازده.شازده.شازده.با اینکه گس تر از همیشه شده ام.اغوش می شوم.اغوش شو.من بروم.تنم جایی خاک رفته.

 

.