امیدانکه و امیدانکه حتما.

خیس بودم که شروع کردم به نشستن. شروع شدن به نشستن

پنجره همین‌جا افتاد و درخت زیتون ساکت تر شد.

خیلی الان اسمان فرق کرده با اینکه اجر در چشمانم ریختند ولی باز هم فرق می کرد.

بستن چشم راه به خوابیدن اختیار.

وقت بستن چشم و تکان دادن دست که می شود حتی من هم به دنیا می اید

چندسال روی لیوان اب.

همیشه که نباید بگویم.

خواب تن‌م را می کِشد به وجودِ تمام

خوابم نبرده می میرم

عقربه هایی که می دانستم نمی میرند، نه؟

ساعت که نمی خواهد بخوابد.

چراغ خاموش است. زمان کدر می کشد.

حالا یک بیزاری چرب روی صورت‌م کشیده می شود.

دیوار و تخت یعنی اتاق یا خواب؟

به شدتی فاجعه تر بیان شدن

من ممتد حالا راه می شکند.

می توانی کله‌ت را بندازی دور

حالا که چندم قدم یخ زدم فردا می خوابم.