همانطور که می بینی تمام حرف هایم از لابه‌لای انگشتانم مثل یک فیلم دوازده تایی سیاه و سفید اوایل دوهزار، متبلور است.

می ریزد

خالی.

یک سادگی یا واکنش.اسم که نه.اما فقط خسته بودم.زرد شده ام.زرد بیشتر.دست و پایم جان ندارد.اما گرسنه نیستم.اما خسته نیستم.رفتم به سمت جایی که بخوابم.پاهایم در می روند.دست هایم می افتند.تنی هست روی زمین که ارام ارام بخار می شود.بخار می شود و بخار می شوم‌ش.

از میان ریختن هم پیداست.

شروع کردم به ساختن یک چیزی.

‌

یک داستان دارم.من را دیده ام که تمام کلمات دنیا را چید.

‌

یک خاطره دارم. من. من. یک من از ترس. 

‌

لب هایم از وقتی که یادم است خشک بوده اند. حالا هم که می بینی یا می بینم. به هر حال خواستم بگویم این خشکی لب ها را دوست دارم و نگاه‌ش می کنم و لمس. 

‌

خوبی تاریکی ندیدن اشک است. 

‌

شکسته روی خواب.

گرد و غبار را پاک می کنم،بلاخره پیدا نخواهم شد.

اگر رسیدی یک وقت نزند به سرت که در را قفل کنی.