عقربه هایی که می دانستم نمی میرند، نه؟

ساعت که نمی خواهد بخوابد.

چراغ خاموش است. زمان کدر می کشد.

حالا یک بیزاری چرب روی صورت‌م کشیده می شود.

دیوار و تخت یعنی اتاق یا خواب؟

به شدتی فاجعه تر بیان شدن

من ممتد حالا راه می شکند.

می توانی کله‌ت را بندازی دور

حالا که چندم قدم یخ زدم فردا می خوابم.

ایستاده به تو،نشسته به من

وقتی رسیدم خانه خواب محله را گرفته بود

احتمالا شب پیش.

بعد

مرتب نباید.

منتظر بودم

با شلواری سبز بدون مقنعه.

یکم گرم شده بود.هوا نه،خودم.گفت بیست و یک میلیون ناقابل.ناقابل است دیگر

پیدا

وقتی تو هم سن من شدی هیچ اتفاق خاصی قرار نیست افتاده باشه.