نگاهم کن!همیشه به گیر افتادنم؟

پل این سمت را به ان سمت وصل می کرد

اینجا حرف رفتن و از دست دادن تکان می خورد تا جان بگیرد

حالا حرکت هایش بیشتر می شود. سرعتش بیشتر. جاده پر از درخت است. پر از تپه های پشت پرده. رد می شوم.صدای تمام این رفتن را به گوش می کشم. یک دست دادن.

سلام.

پس فکر نمی کنم

تپه ها تمام شد؟

زندگی هیچوقت هم درباره ی جریان نبود.

حالا اینه را می شکنم به این منیت.

امروز دیگر تمام شد

ماه پشت در های بسته می میرد؟

حتی یادم نیست تپه ها چه شکلی بودند.

می خواهم پیراهنم را به افتاب دهم"

سحر.افق.مجموعه.ابلق

همیشه صدایم فردا می رسد."

ساده.است.من.امده؟

بی هوا پرسه می زنم."

سلام.امدی؟.می‌روم.ارام.

تمام شد؟تمام شدن برای خودت.

غیب شدن و ادامه یافتنش.