دیکته علیه خود

وقتی که از سستی با اهن زنگ زده ی زیر درخت تکیه داده بودم تمام صحبت شده بود اراده معطوف به قدت.وقتی زمان کدر تر می شد رسیدی به معطوف حیات.وقتی اسپیونوزا تمام شد فقط خیره شدیم.خیره شدیم.امتحان ما شیمی بود.پرنده ها را ببین.احساساتی نباش.تنها چیزی که به تو می گویم همین است.احساساتی نشو.همین که شعر می خوانی یعنی هستی.وقتی این حرف ها به من می افتاد خیلی ساده لوحانه هست که فکر کنی با من بود.نه اصلا.او فقط با خودش صحبت می کرد و می خواست شنیده شود.دلم سیگار می خواهد.یعنی باور کن من بیست نخ تا به حال نکشیده ام.نه اینکه سیگاری باشم و بلاب بلاب بلاب.که داد زدم!.خفه شو.خفه شو!من مسیرم را تغییر نمی دهم.تابلو برای تو خوب است.مستقیم می روم.این همه درخت!من که مادرت نیستم.اگر می خواهی برایت کاپتان بیاورم.اما دست رد زد.حالا که هوا هنوز خوب است بیا برویم بستنی بخوریم.می خواهم سمت ان مغازه کوچک بروم که دختری ان را اداره می کرد.راستی هوا کجا نشسته.

چند قدم از نوشتن.

بدن درد ندارم.زیاد نیست.کم هم نمی زند باشد.چشم هایم سوز می زند گاهی.اب سرد روی انگشت می ریزم و  نوازش می کنم.دست هایم کمی بی جان می زنند ولی اینطور نیست.خوابم می برد ولی خوابم می نمی اید و فعلا بیدارم.اتاق خنک است و پتو تا شده روی تخت جا خشک کرده.بدنم درد نمی کند.سخت است.برایم سخت است.خیلی چیز ها فکر کنم.شاید هم نه.سخت است درد های ثانیه ای.شده ام فردی مرکوری در سال اخر زندگی"س.چاق نیستم.گوشت نمی خورم.خیلی کم.یادم نیست اخرین بار

احتمالا خواب باشی.

احتمالا یک پایان خوش می خواهی؟من که اگر انتخاب تو بسته شدن باشد می زنم به کوه و کویر.تو به چی فکر می کنی!.اصلا حاضر نبودی حتی یک قدم جلو تر خودت را راه بدهی.بسته بسته شدی به خودت؟نه نه نه.اصلا اینطور نبود.بسته شدی به بودنت.خودت که سال به سال کم نمی اوری.بس کردی از خودت و تا به تا خسته از اب درامدی.خودت که حاضر نبودی یاد بگیری که نه!اعتراض کنی به خودت.نه اینطور که می گویی نیست.دیگر سست می شویم.همان می شویم.رنگ نمی بازیم.رنگ می شویم.راضی هستیم.عروس خوبی داریم.بس کنیم یا بس کردن را شروع نکنیم.می خواهی قصه بنویسم و چند خط کلیشه ی تازه و گرم برایت انتخاب کنم با صدای بلند بخندی و خوشحال شوی و مور مور!!!

اهنگ سکانس اخر یک فیلم.

 

عرضه داشتن با چشم های تیز.

حالا که غم کوچک واژه ها را می شناسی بیا صحبت کنیم.

وصایای کرگردن

یه حقیقت

.

چکونه؟چگونه باید به تو گفت؟

تو دستگیر میشی منم کشته میشم.

یه روز دکتر می شم و کار می کنم بعد یه مغازه پفک فروشی می زنم.

به وسعت یک دست

نزدیک به پنجره.خیره به برگ.صدایی هم اگر می بود که بله.سلام.خداحافظ.تا به حال به همین موارد دقت کرده ای.صدای کیبورد را نمی گویم.کلا یک لم دادن.حرفی واقعا ندارم برای تو.فقط باید بروم.باید بروم.دیروز دانشگاه هنر بودم.وای لعنت!لعنت!لعنت!

غلیظ ترین چای

بالا تر باید بروم.پارک را هم باید رد کرد.خب از خودت چخبر عزیزم؟