خوابیدن های قبل از ساعت

حالا دنیا تمام شد.خراب شد.منفجر شد یا هرچیزی.تو هنوز به یک اهنگ گوش می دهی.جایی ان را  می خوانی.دور تر از همیشه.بوسه های زمینی کنار ایات.یک تاریکی در عمق خرابه ها.در من.بگو.بگو چرا.چرا چی؟برای همیشه می روی.کنار.از کنار رد می شوی.بدون گفتن حداحافظی.این یک داستان است.جایی تمام می شود.همیشه همین است.لطفا مرا شکار کن.سمت من بیا.می دانم که می خواهی.اینجا بیشه است،حس هایی مانده از کودکی.با صدای خوابی ارام.چیزی در دست.نزدیک به مشت های گره خورده به هم.بازی روی زمین.بوسه های زمینی.اینجا من هستم.بگو خداحفظ.دیر شده.می روم.یک ملودی اشنا همیشه می ماند.اگر اشنا نباشد چطور؟

تمام دنیا سبز است

شاید این روز ها که دور بشوی از خودت و دوباره برگردی متوجه بشوی.امکانش هست.امکان.امکان.اگر می توانستم باشم،برای همیشه.اگر می توانستم باشم؟حالا دنبال یک صدا می گردی.یک اهنگ.یک کاور اکوستیک قدیمی.یک دختری با کیفیت پایین و نویز،ال د ورلد ایز گرین.

نشستی

نشستی.

مغز کثیفی که تبخیر شده

گریه می کنم.

خودت را سفید می کنی و پر از سر و صدا می شوی.

همه چیز سفید است

مصنوعی

حالا که چی.گیرم اصلا کوبیدی و این طرف و ان طرف خودت را زدی و حال همه را گرفتی که بشود.بعدش؟اصلا حالا واقعا چی.همه چیز را خراب کردی.این خراب کردن ها تاوان کدام راه رفته ی تو بوده.دلم می سوزد.اول برای خودم.بعدا برای شما.برعکسش هم هست.فرقی ندارد.این طرف و ان طرف تر همیشه چیزی برای پیدا کردن زخمی می شود.دستی برای گرفتن شاخه ی درخت و شکستن ان یا حتی بریدن.

درخت

حالا باید نگاه خودت کنی.ببینی چه کار کردی.کاری نکردم.باختم.بردم.فرق تو با من در دو حرف بود.خودت بگو.نه.دو جمله.تو کی هستی؟من کجا و ما کجا تر.به خودت هشدار می دهی.می بازی و می خوابی.خواب و خواب و خواب.خوابیدم.باید بپذیری نمی شود این جبر را ساده کرد.تو که احمقی این چیز ها را زود تر می فهمی.

پلاستیک

حالا تمام می شوم.یک صدا و کوتاه.تمام.به اینه هم نگاه نمی کنم.حرفی نمی زنم و می روم.به خودم نگاه می کنم.جاده می شوم و طولانی.میان چند مارتیغال خودم را گم می کنم.بنفش رنگ خوبی بود.

میان تمام کتاب هایت.

بعضی وقت ها به خودت نمی گیری

سوزاندن گلو برای خاموشی

چند کلمه.چند خط.